Of survivallen een outdoorsport is? Volgens kersvers wereldkampioen Bo de Groot uit Veenendaal is deze vraag niet aan de orde. In een interview vertelt ze alles over de voor haar ultieme outdoor activiteit: obstacle run.
[su_quote]Obstacle run wordt altijd buiten gedaan en als je kijkt naar het inspanningsniveau en het competitie-element kan er geen misverstand over bestaan: Het is outdoor sport.[/su_quote]
Stel: Je bent 17 en wereldkampioen
Het overkwam Bo! Nou ja, ‘overkwam’ is misschien niet het juiste woord. Een zwaarbevochten titel is altijd dik verdiend, dunkt mij. Bo de Groot uit Veenendaal werd op zaterdag 15 oktober 2016 wereldkampioen obstacle run in de schilderachtige Blue Mountains in Canada. Dat ze aan survival sport deed wist ik maar niet dat ze zó goed was. Bo zit bij mij (redactie: Just Romijn, docent en gast-blogger) op het Rembrandt College in Havo 5 en ik heb haar een tijdje aardrijkskundelesjes gegeven die zij er in haar vrije tijd kennelijk weer vanaf sportte. Moet zo’n meid na school niet gewoon meezingen met clips op ziggo excite? En is obstacle run eigenlijk wel outdoor sport ?
Wèl outdoor. En zéker sport.
Obstacle run wordt altijd buiten gedaan en als je kijkt naar het inspanningsniveau en het competitie-element kan er geen misverstand over bestaan: Het is outdoor sport. Het onderscheid zich natuurlijk van de andere outdoorsporten door het ontbreken van het belevingsdriehoekje toerisme-ontdekking-natuur. Toch dwingt het wat welverdiende aandacht af. En Bo doet dat al helemaal. Dit frêle meisje met het karakter van een kafferbuffel. Een heel flegmatieke kafferbuffel dan. Want de bescheiden kalmte waarmee ze vertelt over haar wedstrijd staat best in contrast met de omvang van de prestatie.
Ik was wel bang
In een gesprek vertrouwt Bo me toe dat toen ze op vrijdag het parcours onder ogen kreeg ze “best wel bang” was omdat de hindernissen er intimiderend bijlagen op die skihelling. Dat is voorstelbaar als je gewend bent aan louter vlakke parcoursen. Ze geeft aan dat ze normaliter, bij wedstrijden in Nederland, vertrekt om “gewoon te genieten”. Let wel : We hebben het over een duurloop van 15 kilometer met verschillende stormbaan-achtige obstakels. Dus dat genieten mogen we best in perspectief zien. Toch vertrok ze op zaterdag om een uur of twee met diezelfde instelling voor haar kampioenswedstrijd. De zekerheid dat ze haar uitdaging aan kan ontbreekt. De zelfverzekerdheid die dat met zich meebrengt dus ook. De wil om te genieten van dit kampioenschap echter niet.
Normaal zou ik zeggen : Dat doe ik eventjes.
Dat kon dus niet deze keer. Je kunt dan zeggen dat hier een mooie taak is weggelegd voor een ondersteuningsteam. Echter, Bo’s team bestond uit: haar moeder. Zonder ooit maar een moeder-dochter relatie te willen onderschatten: Ze stond er alleen voor. Gelukkig had ze donderdag met een paar andere deelnemers een loop gedaan langs het parcours om de hindernissen te checken. Je mocht er nog niet op. Maar de strategie voor het slechten van de hindernissen bespreken en elkaar tips geven dat kon natuurlijk wel. En vrijdag nog even gespiekt hoe de short course deelnemers het deden.
Een leven van duursport?
Omdat ik me afvraag waarom Bo niet gewoon met haar vriendinnen op de bank naar Pretty Little Liars zit te kijken of meezingt met Justin Bieber in plaats van door de modder te kruipen vraag ik haar dat gewoon. Ze deed van jongs af aan al aan atletiek. Ze liep de 1000 meter. Via een kennismakingsevent op de basisschool kwam ze terecht in de survivalsport en is daarin blijven hangen. “Deed je dat omdat je er meteen heel goed in was”, opper ik. Die suggestie wijst ze van de hand en zegt dat ze aanvankelijk beslist geen topper was. Pas toen ze vanuit Maarsbergen naar het nieuwe oefenparcours in Doorn ging verhuizen met haar club Hang-On ging ze twee keer per week drie uur trainen en werd ze beter. Op de vraag of ze in haar vrije tijd nog aan andere outdoorsport doet antwoord ze wijfelend. Een keer mountainbiken met haar vader op de Amerongse Berg parcours, dat wel. En, oh ja, ze heeft in de zomervakantie wel eens de Mont Ventoux beklommen. Ook met haar vader. Gewoon fietsen gehuurd in Bédoin en gaan! Geen training of voorbereiding. Een prachtige ervaring, vindt ze.
Uur U in Canada
Nou ja uur. Uren U liever. De wedstrijd heeft 3 uur geduurd. Start omstreeks 2 uur. Finish omstreeks 5 uur. Veel tijd om na te denken en te genieten zou je zeggen. Bij de start dacht Bo nog: “Ik zie het allemaal wel. Ik ben hier voor de lol. Ik vertrek rustig”. Op een derde van de wedstrijd haalde ze een man in die tegen haar zei dat ze op de derde plaats liep. Ze dacht : “Prima. Houden zo”. Gewoon zorgen dat je niet meer ingehaald wordt en je bent sowieso derde. Consolideren maar, zeiden we vroeger bij een spelletje Risk. Toen ze over de finish kwam was ze niet kapot. Er was nog overschot. Haar tijd was 3 uur en 1 minuut. Maar nog veel mooier: Ze was de enige finisher! Ongemerkt had ze, al genietend, de nummers 1 en 2 gepasseerd. Nu op respectievelijk een half uur en drie kwartier achterstand. Tsja. Dan ben je wereldkampioen zeker.
Kun je wereldkampioen worden zonder het in de gaten te hebben?
Bo wel. Of ligt het aan het karakter van deze individuele sport Je staat er alleen voor. Je komt in je flow. Je vecht je door het parcours heen. En je lijdt of geniet. Of allebei. Maar Bo zegt: “ Ik hou van gezellige dingen doen met andere mensen”. Gefeliciteerd Bo!
Interesse gewekt?
Is jouw interesse in survivallen na het lezen van dit blog ook gewekt? Kijk dan eens op de website van www.survivalbond.nl en ontdek waar jij deel kunt nemen aan een deze outdoorsport.